Nadat het huis van Alaa verwoest werd en zijn mama en broer gewond raakten, ontvluchtte Alaa Gaza. Twee jaar lang duurde de tocht die hij aflegde naar België. Bij aankomst stoot hij op nieuwe problemen: het opvangnetwerk in België is zo verzadigd dat er voor hem geen onderdak georganiseerd kan worden. Zonder levensnoodzakelijke middelen is hij genoodzaakt de nacht door te brengen op straat. Lees hier zijn getuigenis over hoe dit hem geraakt heeft. 

Na een zware tocht van bijna twee jaar, meestal te voet, kwam ik aan in België, in het park naast het Klein Kasteeltje. Na enkele uren kon ik het Klein Kasteeltje effectief betreden om een afspraak te maken. De volgende ochtend slaagde ik erin asiel aan te vragen, waarna ze mijn vingerafdrukken namen en me mijn bijlage 26 bezorgden. Daarna werd me verteld dat er hier voor mij geen plaats was en dat ik zelf maar een oplossing moest zoeken. Ik kreeg de tip om een advocaat te gaan zoeken, maar werd vervolgens wandelen gestuurd.

35 dagen lang had ik geen onderdak, geen water, geen eten. Ik had niets. Ik verwierf geen enkele rechten die dit land me zou moeten garanderen. Soms sliep ik in het station, soms sliep ik in open lucht op straat naast het Klein Kasteeltje. Gelukkig kon ik af en toe terugvallen op mijn vriend die hetzelfde doormaakte. Het is me gelukt om me levend en wel door deze 35 dagen te sleuren, maar ik draag er nog steeds de gevolgen van. Stel je eens voor dat je de nacht moet doorbrengen op een onveilige plek, zonder levensnoodzakelijke middelen. Wanneer ik op straat sliep, zorgde ik dat ik nooit heel diep in slaap viel. Ik ging af en toe kijken of er iemand een bedreiging vormde en/of er iemand hulp nodig had. Je weet nooit hoe je 's nachts benaderd kan worden.

Ik voelde me psychisch niet goed tijdens die periode. Ik kon niet goed slapen omdat ik me nog steeds alles herinnerde wat ik in die tijd heb meegemaakt. Tot op de dag van vandaag kan ik nog steeds niet goed slapen en ik weet niet of ik dat ooit nog zal kunnen.

Mijn leven is tot nu erg moeilijk geweest, zowel in Gaza als daarbuiten. Alles wat me is overkomen blijft in mijn hoofd rondspoken. Ik hoor nog steeds de bombardementen die we hebben ondergaan. Ik krijg ze niet uit mijn hoofd. We gingen slapen en stonden op met het geluid van de bommen om ons heen. Het is dus heel moeilijk voor mij in elk opzicht en op elke manier. Hoe moeilijk de omstandigheden hier in België ook zijn, ze zijn nog altijd beter dan de omstandigheden in Gaza. Ik bedoel: de slechtste omstandigheden in België zijn de beste in Gaza.

Het eerste wat ik nu wil doen is de vingerafdrukkenprocedure afronden en een verblijfsvergunning krijgen. Daarna wil ik gaan studeren in de regio waar ik me kan vestigen, hetzij aan Nederlandstalige, hetzij aan Franstalige kant. Ik wil de taal van de regio leren en proberen om mijn universiteitsdiploma erkend te krijgen, zodat ik verder kan studeren en een baan kan vinden in mijn vakgebied.  

Campagne door

GesTeund door