"Wat als je kind alle nodige papieren heeft, maar je hem niet in je armen kan sluiten?" Helen hekelt de moeilijkheden van gezinshereniging in ons land

“Mijn zoon heeft een visum. Maar hij zit al 18 maanden vast.”

Jaren geleden vluchtte ik uit Eritrea. Ik was jong, ik was bang, en ik was moeder van twee kleine zoontjes. De verplichte legerdienst duurde eindeloos, en de situatie was onveilig. Ik kon mijn kinderen niet meenemen – de tocht door de woestijn en over zee was te gevaarlijk. Mijn hart brak toen ik hen moest achterlaten.

Na een lange reis kwam ik aan in België. Ik vroeg asiel aan en werd erkend als vluchteling. Nu woon ik in Gent. Ik werk als fietshersteller en volg Nederlandse les. Ik doe mijn best om mijn leven opnieuw op te bouwen.

Maar een deel van mijn hart ontbreekt.

Mijn jongste zoon Adam is intussen acht jaar oud. Hij wacht op mij in Ethiopië. Samen met mijn moeder kon hij daar naartoe vluchten. Intussen kreeg hij een visum om naar België te komen. Alles leek eindelijk in orde. Maar dat is het niet.

Adam zit al 18 maanden vast, ook al heeft hij alle nodige papieren.

Elke dag dat hij daar blijft, moeten we €10 betalen aan lokale autoriteiten. Dat bedrag is ondertussen opgelopen tot meer dan €6000. Ik heb al duizenden euro’s betaald voor DNA-tests, administratie, en ticketkosten. Ik heb €3000 bij elkaar gespaard – maar het is niet genoeg. En het tikt elke dag verder aan.

De procedure is onmenselijk ingewikkeld

• Ik moest een DNA-test laten doen om mijn moederschap te bewijzen, ondanks een geldig geboortecertificaat.
• We vonden een gezin dat Adam zou begeleiden — maar dat liep mis.
• Ik kocht vliegtickets — die ik opnieuw moest annuleren.
• Nu probeer ik zelf naar Ethiopië te reizen. Maar ook dat is administratief een berg.

Het ergste is: we doen alles volgens de regels. Maar toch lukt het niet. Mijn zoon wacht. Zonder school. Zonder toekomst. Zonder zijn mama.

Waarom gezinshereniging vandaag niet werkt

Het verhaal van Helen staat niet op zichzelf. In theorie is gezinshereniging een recht voor erkende vluchtelingen. In praktijk is het vaak een jarenlange lijdensweg vol onnodige obstakels:

• Er worden onnodige en dure DNA-tests gevraagd, ook als er officiële documenten zijn.
• Procedures zijn lang, complex en traag, met steeds nieuwe eisen.
• Mensen moeten absurde extra kosten betalen aan lokale overheden om kinderen te laten vertrekken.
• De Belgische overheid biedt geen structurele begeleiding of ondersteuning bij gezinshereniging.

En in plaats van deze problemen op te lossen, stelt de nieuwe regering nog strengere maatregelen voor:

❌ Kortere deadlines, waardoor procedures vaker mislukken
❌ Hogere drempels voor bewijs en administratie
❌ Minder bescherming voor gezinnen
❌ Meer politieke inmenging in individuele dossiers
 

Dit moet anders. 

Teken de petitie.

Als samenleving moeten we beter doen.
Niemand mag zijn kind maanden of jaren moeten missen. 

Samen kunnen we het verschil maken voor gezinnen die verlangen naar hereniging en een veilige toekomst.