Ahmad: "Met mijn verhaal hoop ik de kijk op vluchtelingen te veranderen"

We ontmoeten Ahmad, een jonge twintiger, in de Van Deborneschool, een Nederlandstalige basisschool in Jette. Ahmad is er uitgenodigd om een lezing te doen naar aanleiding van zijn boek 'Ik ben Ahmad'. In 2021 schreef hij een boek over zijn vluchtverhaal. Ahmad ontvluchtte op negenjarige leeftijd samen met zijn vader zijn thuisland Aghanistan.

"Wie is er zo gek om zijn leven te riskeren, en dat van zijn kinderen, om uiteindelijk hier in België van de sociale zekerheid te profiteren, bedragen die net boven de armoedegrens liggen"

Ahmad wil met de lezingen de jongeren vooral bewust maken dat er veel fake news is op sociale media rond het vluchtelingenthema. Veel aangeboden informatie klopt niet. Met de nakende verkiezingscampagnes en alle negatieve berichtgeving wil hij het beeld rond vluchtelingen nuanceren. Haatverspreiding woedt alom op sociale media. Berichten alsof vluchtelingen naar België komen omdat het voor hen een land van melk en honing is, maakten hem lange tijd boos. Nu stelt hij zich daar boven: “Wie is er zo gek om zijn leven te riskeren, en dat van zijn kinderen, om uiteindelijk hier in België van de sociale zekerheid te profiteren, terwijl de bedragen net boven de armoedegrens liggen…”

Ahmad probeert zo correct mogelijke informatie aan te bieden. Het is niet alleen een culturele verrijking voor iedereen, maar bovendien zouden bedrijven veel arbeidskrachten verliezen, jobs in de verkoopsector niet ingevuld geraken waar veel mensen met migratieachtergrond werken, logistieke diensten onderbemand, beroepen als vrachtwagenchauffeurs onbestaande zijn,…

Ahmad schreef in de zomer van 2021 alles van zich af. Hij schreef het ook voor zijn ouders, en de ouders in het algemeen die vluchten en hun leven opofferen voor een beter leven van hun kinderen. “Ze offeren hun huis op, hun job, hun studies waar ze jaren voor gewerkt hebben. Ze laten alles achter, steken hun leven in een rugzak en vertrekken. Ik merkte dat veel mensen niets weten over de vernederende situaties, de fysieke ontberingen en de hartverscheurende keuzes waar een vluchteling mee geconfronteerd wordt. Ze offeren hun huis op, hun job, hun studies waar ze jaren voor gewerkt hebben. Ze laten alles achter, steken hun leven in een rugzak en vertrekken"

Vaak bestond zijn voeding tijdens zijn tocht alleen uit een dieet van brood, een stuk kaas en water. Op zich heb je niet zoveel eten nodig. Je lichaam is in een soort overlevingsmodus. “Op dat moment draait het alleen over veiligheid, kijken of je niet in gevaar bent. Opeens komt eten op de tweede plaats.”

“Slaap, slaap dan toch, zei ik tegen mezelf”

In de blakende zon, legden ze vierentwintig uur af in een auto waar ze samengepakt zaten als sardientjes in een blik. Ahmad probeerde veel te slapen. Om de tijd doden. “Ik zou snel leren dat de tijd doden het meest uitputtende was aan de reis”. Het was een combinatie van heel veel stress als je onderweg bent, en heel veel verveling terwijl je aan het wachten bent. “Nu is dat gemakkelijk om onderweg te zijn, een boek, laptop, oortjes,.. Ik had toen amper ruimte om mijn eigen kleren mee te nemen.”

Bovenop het gemis van zijn moeder en zijn zusje, miste Ahmad tijdens zijn tocht vooral het aspect van spelen. Hij was een kind van negen. Een stuk van zijn kindertijd ging toen voorgoed verloren. "Hoe je zonder garantie blijf doorgaan, omdat er geen andere optie is. Daarover wil ik vertellen."

Ahmad had het volledige vertrouwen in zijn vader tijdens de tocht. Hij wist gewoon niet wat er hem te wachten stond. Volgen en vertrouwen, en zien wat er komt. Bij de eerste nacht dat hij met zijn vader en vijftig andere vluchtelingen de oversteek maakte van Turkije naar Griekenland over een stormachtige zee ging het serieus mis. Toen was hij echt bang. Ahmad snapt het tot op de dag van vandaag nog steeds niet hoe ze dit overleefd hebben. Toen de rubberboot water vatte, peddelden ze uren met handen en voeten terug naar het strand.

Ahmad klampte zich vast aan het feit dat er betere tijden zouden komen. "Maar ook over hoe een lief gebaar, een kleine daad van mededogen van onschatbare waarde kan zijn en iemands toekomst kan veranderen."

Overleven op een zakje chips

“Iedereen was nat, het was koud. Op het strand in Griekenland nam een man ons mee naar zijn huis. “Hij legde ons te slapen, en gaf ons allemaal droge kleren. We hadden dat echt nodig. Dat gebaar zal ik nooit vergeten.”

“Nadat we in Macedonië met negentwintig anderen door de politie uit een vrachtwagen waren gehaald, en terwijl we stonden te wachten stopte een vrouw een plastieken zak met een flesje water en een broodje in mijn handen. Op zich niet veel, maar voor mij maakte dat echt een verschil. Wij hadden twee dagen in een vrachtwagen gezeten, en ik had overleefd op enkel een zak chips. We hadden geen enkele appelsien uit de laadruimte aangeraakt onderweg. Op het moment dat we door hadden dat we opgepakt werden, moesten we iets doen om onze stress kwijt te raken, en begon iedereen appelsienen te eten.”

Ahmad wil met het boek ook een stem geven aan elke vluchteling die hun verhaal niet kwijt kunnen. Mensen die hier nooit geraakten. -Ik ben Ahmad- is geen slachtofferverhaal, maar een overleversverhaal, en vooral een verhaal over leven. Ahmad studeerde Maatschappelijke Veiligheid aan de Vives Hogeschool in Kortrijk. Hij doet momenteel een schakeljaar Master in de Criminologie.

"Als je op een bankbiljet gaat staan, er een prop van maakt of het zelfs scheurt, verliest het nog zijn waarde niet. Wat het leven ook met je doet, weet wat je waard bent. En zorg dat je die waarde niet verliest"