08-07-2025
-
"Ik ben nu Belg" — het verhaal van een Belg met een vluchtverleden
Wat betekent het om ergens thuis te zijn? Voor velen is het vanzelfsprekend. Voor anderen is het een weg van jaren, van vallen en opstaan, van bewijzen en bouwen. In dit persoonlijke en eerlijke getuigenis vertelt een voormalige vluchteling uit Syrië hoe hij in België zijn leven heropbouwde — en waarom hij, ondanks vooroordelen en pijnlijke opmerkingen, met trots zegt: "Ik ben nu Belg." Zijn verhaal is een krachtige herinnering aan de veerkracht van mensen op de vlucht, en aan het belang van erkenning, begrip en verbondenheid.
“Ik ben nu Belg”
Een paar jaar geleden moest ik vluchten uit Syrië. De oorlog heeft niet alleen mijn thuis verwoest, maar ook een deel van mijn leven weggenomen. Alles achterlaten wat je kent – familie, vrienden, herinneringen – dat is geen keuze, dat is overleven.
Ik kwam naar België en begon helemaal opnieuw. Dat was niet makkelijk. Een nieuw land, een nieuwe taal, een nieuwe cultuur. Maar stap voor stap heb ik mijn leven opgebouwd. Ik heb Nederlands geleerd, gestudeerd, gewerkt, en vooral: ik heb geprobeerd om een positief verschil te maken – voor mezelf, en voor het land dat mij heeft opgevangen.
Maar ondanks al die inspanningen, bots ik nog vaak op pijnlijke opmerkingen. Sommige mensen zeggen: "Waarom ga je niet terug naar Syrië nu het daar rustiger is?" Of: "Je hoort hier niet thuis." Dat doet pijn. Want ik ben nu Belg. Dit is mijn thuis. Hier bouw ik aan mijn toekomst, en ik probeer zelfs een voorbeeld te zijn voor andere nieuwkomers.
Elke dag kom ik wel iemand tegen met vooroordelen. Vaak zwijg ik. Soms probeer ik hun kant te begrijpen. En ik zeg tegen mezelf: "Tenminste ben ik veilig hier." Maar eerlijk? Het blijft wringen. Want hoeveel moet je bewijzen dat je ergens thuishoort?
Het is oneerlijk en pijnlijk als mensen niet begrijpen wat je hebt meegemaakt, of denken dat je "gewoon terug" kan gaan — alsof jouw leven, je trauma’s en je toekomst zomaar uitgewist kunnen worden.
Wat mensen soms vergeten is dat een situatie in een land "beter" kan lijken, maar dat dat niet betekent dat het veilig, stabiel of leefbaar is — zeker niet voor iemand die daar een geschiedenis van oorlog en gevaar heeft. En zelfs als het ooit veilig zou zijn, betekent dat niet dat jij verplicht bent om je thuis, je leven, en je toekomst hier op te geven.
Wij hebben een spreekwoord:
“Als je 40 dagen met een volk leeft, word je een van hen.”
Ik leef hier al jaren. Ik werk, ik betaal belastingen, ik maak plannen, ik draag bij. Net als iedereen. Ik wil niet alleen een toekomst voor mezelf, maar voor iedereen. Samen kunnen we een België bouwen waarin liefde en respect centraal staan.
Anoniem.
