Campagne Taste of Home
Met 'Taste of Home' wil Vluchtelingenwerk Vlaanderen laten zien dat een goede maaltijd ons allemaal met elkaar verbindt. We geven jonge vluchtelingen een stem en tonen dat zij meer zijn dan hun vluchtverhaal. Met hun recepten brengen we ook hun persoonlijke verhalen rechtstreeks binnen in de keukens van mensen en willen we ontmoeting stimuleren. Of hoe eten van een huis een thuis maakt.
Taste of Home brengt portretten van 12 jonge mensen en hun lievelingsgerechten. Laat je inspireren, ontdek hun verhalen, start met koken en breng de smaak van de wereld naar jouw eigen keuken.
Feuilles de patate
Abdoul Karim (24) - Guinea: “Les feuilles de patate brengt me zo weer thuis”
Ah, les feuilles de patate, het is een gerecht dat me zo weer thuis brengt. Mijn mama kan het als de beste maken. Eens klaar, zetten we de grote pot altijd midden op tafel en eten we samen met de hele familie. Door de verschillende ingrediënten samen en lang genoeg te garen, krijgt de saus een heel donkere, diepe kleur. En ze smaakt heerlijk intens, een beetje zoet. Echt zo goed.
Gevulde aubergine met saffraanrijst en een slaatje met aardbei en granaatappelpitten
Ali - Irak: “Ik droom van een eigen cateringbedrijf met smaken uit de hele wereld”
Ik koos voor een Iraaks gerecht met een oorsprong in Turkije: een saffraanrijst met aubergines, granaatappel en een slaatje met aardbeien. De Iraakse keuken is een echte culturele mix en de meeste bereidingen vragen veel van je tijd. Tijd die er hier in België minder is. (lacht) Daarom koos ik voor dit gerecht: het is iets minder complex dan vele andere. En ik wil graag aan Belgen laten zien dat je rijst met alles kunt klaarmaken.
Isombe
Sheilia (24) – Burundi: “In Burundi draait een maaltijd om het samenzijn”
Wanneer ik aan Isombe denk, denk ik aan al die zalige momenten waarop we met de hele familie samen vierden. Dan komen we samen, maken we muziek en verorberen we samen de lekkerste gerechten. Die momenten mis ik zo. Ik ben nu 4 maanden in België en ik denk dat ik dat samenzijn met mijn familie en vrienden het meeste mis. Het Burundese eten mis ik ook, maar dat is minder belangrijk. Want ik ben ook wel fan van de frieten en de spaghetti bolognese hier (lacht). Maar mijn familie en vrienden, die zou ik hier zo graag mee rond de tafel hebben.
Tolma
Piruza (29) – Armenië: “Ik kan de rolletjes zelf ook maken, maar ze smaken beter als mijn mama ze voor me bereidt”
Mijn mama maakte deze rolletjes voor me toen ik een kind was, en dat is nog niet veranderd. Mijn mama woont intussen ook in België en op tijd en stond maakt ze een hele lading voor me. Die neem ik mee zodat ik er een paar dagen van kan smullen. De rolletjes brengen me ook altijd aan het lachen. Mijn mama maakte ze elk jaar met Nieuwjaar, en ik ben er twee jaar na elkaar in geslaagd om de hoge toren met rolletjes omver te lopen. Twee keer raapten we, net voor het feest, alle rolletjes van de grond. Mijn mama roept nog altijd ‘voorzichtig!’ wanneer ik in de keuken kom (lacht).
Ibiraya n’ubushaza
Olga (17) – Burundi: “Wanneer ik aan Ibiraya n’ubushaza denk, voel ik onmiddellijk liefde door me heen stromen en hoor ik al het zalig gelach rond de tafel thuis”
Dit is een typisch Burundees gerecht dat heel vaak gegeten wordt. Het is makkelijk te bereiden en goedkoop. Thuis at ik het supervaak, want het is ook zo lekker. Wanneer ik eraan denk, voel ik onmiddellijk liefde door me heen stromen en hoor ik al het zalige gelach rond de tafel thuis. Thuis zat er altijd 5 tot 10 man mee rond de tafel en aten we allemaal samen van een groot bord. Het is een dagelijks samenzijn dat ik hier heel erg mis. Ik vind het heel erg dat ik hier niet mee aan een grote, goed gevulde tafel kan aanschuiven. Want soms heb ik geen zin om te eten. Iets wat me thuis ook wel overkwam. Maar van zodra je met je vrienden en familie rond de tafel zit, komt de zin vanzelf. Hier kan een maaltijd lang duren. Of misschien lijkt het alleen maar zo?
MBakbaka
Milad (36) – Libië: ”Deze spicy spaghetti verwarmt je hart in no time”
Deze Libische spaghetti is een typisch gerecht in Libië. Als het moet, eet ik het drie keer per dag (lacht). En het gerecht brengt mijn herinneringen meteen bij mijn mama. Ze maakte het vaak, voor mij en mijn 12 broers en zussen. Een serieuze pot, dus. Dat vind ik zo’n zalig gevoel, samen met al mijn broers en zussen rond de tafel zitten en genieten van het heerlijke eten dat mijn mama bereidde. En tegelijk maakt het me triest. Want het doet me denken aan tijden die nooit meer terugkomen. Ik verloor intussen 3 broers.
Cera Falarie
Mohammed Ali (24) – Guinée: “Een gerecht van thuis, brengt je heel even weer naar daar”
Het is al lang geleden dat ik nog eens Cera Falarie at, maar ik kan de smaak, de geur en de gezelligheid nog altijd voelen. Toen ik nog in Guinee woonde, gingen er geen twee dagen voorbij zonder dat dit gerecht op tafel kwam. Wanneer ik eraan denk, voel ik me even heel dicht bij mijn mama en mijn dochtertje Yelikha (6 jaar) die ik bij haar achterliet. Mijn familie is alles voor me en ik had nooit gedacht dat ik hen zo lang zou moeten missen.
Zigni MET INJERA
Rahel – Eritrea: “Eten brengt mensen samen. Als we verschillende keukens en smaken zouden mengen, zouden de verschillende keukens toegankelijker worden en zouden we meer samenkomen”
Ik hou van koken. Ik maak graag traditionele Eritrese gerechten zoals deze Zigni, maar ik experimenteer ook graag. Ik kijk vaak YouTube-filmpjes om ideeën op te doen, voor gerechten uit alle landen. Soms ook typische Belgische gerechten. Onlangs maakte ik witloof met hesp in de oven, maar dat vond ik veel te bitter. Ik ben hier nu twee jaar en ik doe heel erg mijn best om goed Nederlands te leren. Ik wil zo graag zonder problemen met iedereen communiceren. Anderen echt leren kennen. En dan wil ik heel graag voor ze koken en recepten uitwisselen, want dat kan ons samenbrengen.
Biryani
Muniba (21) - Pakistan: “Dit gerecht doet me altijd terugdenken aan mijn kindertijd. Met alle geuren en kleuren van Pakistan”
Dit gerecht doet me altijd terugdenken aan Pakistan. Aan de cultuur, de kleuren en de geuren. Ik kwam naar België toen ik 8 jaar was. Ik ben dus langer hier dan dat ik in Pakistan woonde. Voor mij is Pakistan onlosmakelijk verbonden met mijn kindertijd. Pakistan zal altijd mijn vaderland blijven, maar ik vond in België mijn tweede thuis. Ik zou hier niet meer weg willen. Intussen beheers ik de taal natuurlijk wel goed genoeg. Ik heb veel vrienden, bij wie ik altijd terecht kan. En ik ben volop aan het studeren.
KABULI PALAW
Bilal (23) - Afghanistan: “De eerste keer dat ik zelf kookte in België, maakte ik Kabuli Palaw en sindsdien heb ik het verschillende keren gemaakt. Het doet me denken aan mijn familie en aan mijn feestjes met familie en mijn vrienden van de universiteit.”
Kabuli Palaw is het bekendste gerecht in Afghanistan. We eten het niet enkel met familie, maar ook altijd op feestjes, op bruiloften of wanneer we een speciale gast uitnodigen. Palaw is de naam van een speciale soort rijst en Kabuli verwijst naar de hoofdstad van ons land, Kabul.
Nu woon ik hier al bijna 8 maanden, ik heb nog geen duidelijk toekomstplan, maar ik zou heel graag opnieuw biologie studeren en hier mijn diploma halen. Ik zou ook graag opnieuw traditionele kleren maken zoals ik in mijn thuisland deed.
Borsch
Lena (30) - Oekraïne: "Het is mijn moeder die mij Borsch heeft leren klaarmaken. We aten het elke week met onze familie. Zelf heb ik nu ook een dochtertje van drie jaar die grote fan is van Borsch, ik maak het dan ook regelmatig klaar ook al vraagt het wel heel wat tijd en werk…”
Borsch is een nationaal gerecht dat elke Oekraïner kent, het is een soort van soep dat heel vaak als lunchgerecht wordt gegeten. Hier merk ik dat er heel veel broodjes worden gegeten ’s middags, maar in Oekraïne hebben we een echte soepcultuur. Borsch onderscheidt zich van de andere soorten soep door zijn hele rode kleur gegroeid uit de combinatie van rode bieten en tomaat.
Borsch is het lekkerst in de zomermaanden wanneer er verse en smaakvolle tomaten zijn. De regio waar ik vandaan kom, rond havenstad Kherson en niet ver van de Krim, staat bekend om zijn zeer goede tomaten. De zomers zijn namelijk vrij warm waardoor de tomaten zoeter worden en het lijkt alsof er een klein suikerlaagje op de tomaten zit wanneer je ze opensnijdt.
Eind maart vertrokken we uit onze regio na de Russische bezetting en de bombardementen. Al onze winkels en apotheken waren leeg. Ik kwam naar hier via Bulgarije met mijn dochter, mijn moeder en mijn tante. Nu zijn we dus met drie in onze keuken in België, maar eigenlijk is drie huisvrouwen echt wel te veel (lacht)!
In samenwerking met
