Deze week is de situatie aan het Klein Kasteeltje een klein beetje verbeterd, maar helaas niet genoeg. Ik was echt blij toen we eind vorige week besloten het hele team vrijwilligers terug te halen en weer samen te gaan werken om asielzoekers meer informatie te geven. Helaas ging niet alles volgens plan en bevonden we ons in dezelfde situatie als voor de staking van het personeel van Fedasil. Uiteindelijk betekende dit dat we woensdag opnieuw de moeilijke beslissing moesten nemen om niet meer naar het aankomstcentrum aan het Klein Kasteeltje te gaan.

Het was voor mij heel moeilijk om deze beslissing te aanvaarden, want ik wilde aan het Klein Kasteeltje zijn. Ook al wist ik dat we de mensen geen informatie van goede kwaliteit konden geven. Ik denk dat een deel van mij geloofde dat het belangrijk was om mensen de kans te geven hun verhaal te doen of over de situatie te klagen, zelfs als we hen aan het eind van het gesprek niet konden helpen. Toch begrijp ik waarom het een belangrijke beslissing was. Luisteren naar traumatische verhalen en mensen dan het slechte nieuws moeten vertellen - dat we niets kunnen doen om te helpen - is niet goed is voor het moreel van ons team.

"Mensen het slechte nieuws moeten vertellen - dat we niets kunnen doen om te helpen - is niet goed voor het moreel van ons team"

Ik was erg blij toen ik donderdag zag dat het personeel van Fedasil een protestactie hield voor het kantoor van de staatssecretaris. Toen ik al die werknemers buiten zag staan met spandoeken die de situatie benadrukten en schreeuwden om verandering, herinnerde me dat we allemaal naar hetzelfde einddoel toewerken, ook al hebben we verschillende manieren om het proces aan te pakken.

Ik denk dat wij geneigd zijn te denken het personeel van Fedasil niet will helpen en dat het hun schuld is dat er niet genoeg bedden zijn om iedereen opvang aan te bieden. Dat is niet het geval. Nu begrijp ik dat zij beperkt worden door hun rol en door het beleid van de overheid. Zij kunnen niet uit het niets een woning laten opduiken, net zomin als wij dat kunnen.

Ik hoop echt dat dit protest een positieve impact heeft en dat de staatssecretaris een nieuw beleid zal voeren om mensen van straat te krijgen. In de tussentijd hoopt ons team vaker te kunnen werken in een centrum van het Rode Kruis waar migranten terecht kunnen voor een warme maaltijd, warme dranken, douches en WIFI.

Het is een heel andere omgeving dan het Klein Kasteeltje en ik hoop dat de open ruimte en het gebrek aan tijdsdruk ons allemaal toelaat om langere, zinvollere gesprekken te voeren met mensen. Het andere leuke aan het centrum van het Rode Kruis is dat we de kans krijgen om migranten te ontmoeten die op doorreis zijn in België en niet alleen diegenen die hier asiel willen aanvragen. Ik denk dat we door verschillende mensen te ontmoeten, meer te weten kunnen komen over waarom mensen bepaalde landen verkiezen boven andere en welke aspecten van de Belgische asielprocedure mensen afschrikken

"Ik vond het erg fascinerend om met mensen te praten"

Deze week vond ik het in het centrum van het Rode Kruis bijzonder boeiend om met mensen te praten en te leren hoe taalkundige en culturele banden mee bepalen waar vluchtelingen internationale bescherming willen aanvragen. Ik was zeer verrast toen ik een Eritrese man ontmoette die veel over Ierland wist. Hij vertelde me over de verschillende gebouwen die Irish Aid in de regio Tigray had neergezet en hoe hij in zijn woonplaats les had gekregen van Ierse hulpverleners. Nog verrassender was het feit dat hij foto's van de Ierse Taoiseach (Eerste Minister) en een Ierse Europarlementariër op zijn telefoon had staan.

Deze man kon mij verschillende verhalen vertellen over Ierse politici die opkwamen voor het Tigrayaanse volk. Ondertussen stond ik daar een beetje verbijsterd proberen namen te herinneren van de parlementariërs over wie hij het had. Het enige wat me te binnen schoot toen ik de foto's zag, was dat een van de politici in eigen land beroemd was omdat hij nooit een pak droeg.

Al bij al was deze week erg stagnerend, maar ik kijk ernaar uit om te zien of het protest een positieve invloed zal hebben. Ik ben ook enthousiast om te proberen nieuwe activiteiten te bedenken om onze vrijwilligers de komende dagen bezig te houden. Hopelijk kunnen we het beste maken van onze tijd en die gebruiken om meer te leren en de vrijwilligers beter te leren kennen.

In samenwerking met