Thomas is beleidsmedewerker bij Vluchtelingenwerk Vlaanderen en focust op het thema ‘Bescherming’. Zijn taak bestaat eruit de signalen uit het veld op te vangen en om te zetten naar beleidswerk gericht naar kabinetsleden, beleidsmakers en andere middenveldorganisaties, alsook het onderhouden van een juridische helpdesk en het uitwerken van vormingen. Zijn takenpakket is breed en spitst zich toe op zowel de politieke-, juridische- als praktijkkant van het asiel- en migratiebeleid. Echter slorpt het helpen oplossen van de opvangcrisis – die in oktober 2021 begonnen is – het grotendeel van zijn tijd op.

“Ik heb lange tijd eigenlijk nooit echt een uitgesproken interesse gehad in een bepaald thema of job waarin ik graag zou werken. Het was pas tijdens mijn laatste studiejaar dat ik bij een stage bij CineMaximiliaan dat ik merkte dat we de (bestaande) rechten van mensen op de vlucht niet als evident mochten beschouwen, en er wel degelijk nog veel werk aan de winkel was om deze rechten effectief beschermd te zien. Mijn interesse voor het werkgebied en de ngo-wereld werd geprikkeld, waardoor ik sneller dan verwacht de switch naar het middenveld heb gemaakt."

Hoe zie jij de rol van het middenveld binnen het beleid?

“Onze rol als middenveldactor is volgens mij tweevoudig. Enerzijds trachten we de stem van zij die geen (politieke) stem hebben en/of zelden gehoord worden in het debat omtrent asiel en migratie, te verkondigen. Anderzijds beschermen we ook de rechten van mensen op de vlucht. De voorbije jaren zien we een dynamiek binnen Europa waarbij de lat voor deze rechten steeds lager komt te liggen. Zo ook in België, is het voorbije jaar duidelijk geworden met de huidige opvangcrisis.”

“We merken dat het middenveld meestal wel wordt gehoord, afhankelijk van het thema. Een voorbeeld daarvan is de hervorming van het migratiewetboek, waarbij we onze input konden geven. Het is dan natuurlijk steeds afwachten wat er met die input uiteindelijk gebeurd. Een ander voorbeeld is de opvangcrisis, waarin we al lange tijd dezelfde elementen aanhalen zonder echt enige concrete verandering. Dan kan je natuurlijk wel stellen dat wij zowaar dweilen met de kraan open. Dat is enerzijds frustrerend, maar ik ben ervan overtuigd dat als we lang genoeg op dezelfde nagel kloppen, er uiteindelijk toch een urgentiegevoel zal ontstaan.”

Wat wordt er volgens jou dan nodig geacht vooraleer dit urgentiegevoel effectief iets teweegbrengt?

"We zijn al verschillende keren van onze stoel gevallen van wat er allemaal al is gebeurd doorheen dit beleid met alleenstaande vrouwen, gezinnen, minderjarigen en jonge kinderen op straat. En elke keer denk je ‘en nu gaat er gehandeld worden’, en ben je vervolgens teleurgesteld van hoe weinig er dan effectief gebeurt. Ik houd mijn hart vast voor wat nog komen zal."

"Enerzijds werkt dit frustraties op, maar anderzijds worden deze grotendeels goedgemaakt door de drive en motivatie van de collega’s op de werkvloer en bij andere middenveldorganisaties. De strijdvaardigheid voor de mensen die we proberen te vertegenwoordigen overstijgt elke vermoeidheid die komt kijken bij deze eindeloos-lijkende crisissituatie."

Hoe ziet voor jou de toekomst van Vluchtelingenwerk eruit?

"Voor mij persoonlijk hoop ik dat de opvangcrisis opgelost geraakt, daar dit heel wat van mijn tijd opvraagt, terwijl mijn werkgebied veel breder is of zou moeten zijn. Voor vluchtelingenwerk hoop ik dat we binnen 2 of 3 jaar kunnen zeggen waar we het verschil hebben kunnen maken en een positieve evolutie hebben kunnen teweegbrengen."